کلمه‌ها با من شوخی دارند

نمی‌دانم کدام ننه‌قمری این را توی روستا جا انداخت که باید آگهی ترحیم و عرض تسلیت‌ها روی کاغذهای ‏A4‎‏ در ‏تعداد زیاد چاپ شود و به هنگام مراسم ختم در مسجد پخش شود. مراسم سالگرد شوهرخاله و مادربزرگم هم همین ‏بساط بود. ‏

صاحب‌مجلس باید قبل از آمدن اهالی روستا به مسجد آگهی‌های ترحیم را دورتادور مسجد روی فرش‌ها بگذارد ‏‏(جلوی هر 6-7 نفر باید حداقل یک آگهی ترحیم باشد، با این قانون که هر کس با دراز کردن دست بتواند به آگهی ‏ترحیم برسد). ‏

بعد که مجلس شروع می‌شود نوبت پخش آگهی‌های عرض تسلیت است. هر کسی بسته به نوع و درجه‌ی ارادتش ‏جملاتی حاکی از شراکت در غم و اندوه با چاپ رنگی یا سیاه‌وسفید چاپ می‌کند و جلوی هر 4-5 نفر یکی قرار ‏می‌دهد. حالا تصور کن 6-7 نفر در هر مجلسی به نمایندگی از خاندانشان این کار را می‌کنند. طوری که در پایان مجلس ‏می‌بینی علاوه بر فرش‌های دستباف و ماشینی، فرشی از کاغذ هم کف مسجد پهن شده!‏

یک بار اعتراضکی کردم که نکنیم این کار را. حیف کاغذ نیست؟ گفتند رسم است و اگر این کار را نکنی توی دکان و ‏قهوه‌خانه غیبت می‌کنند و پیرمردها و پیرزن‌های روستا وقتی می‌بینندت تیکه می‌اندازند که فلانی مخالف این کار بود.‏

فرهنگ‌سازی و تغییر فرهنگ کار پدر در آوری است. خاطرات من در این زمینه خود در مقال دیگری می‌گنجد. تنها ‏کار مفیدی که توانستم بکنم این است که وقتی مجلس تمام می‌شود عین قرقی می‌پرم تمام کاغذ ‏A4‎ها و ‏A3‎‏ ها را جمع ‏می‌کنم. می‌اندازم صندوق‌عقب ماشین تا به‌عنوان کاغذ یکرو سفید ازشان استفاده کنم. در هر مجلس حداقل 200 ‏کاغذ یکرو سفید در قطع و اندازه‌های مختلف کاسب می‌شوم. اصلاً هر بار مجلس ختمی در مسجد روستا برگزار ‏می‌شود، من می‌پرم می‌روم مسجد که کاغذ جمع کنم!‏

امروز صبح که داشتم برای خودم کتاب لغت زبان می‌خواندم، واژه‌ها را روی یکی از این کاغذهای آگهی ترحیم ‏رونویسی و تمرین می‌کردم. بعد کلمه‌های هم‌معنا را دسته‌دسته نوشتم و کاغذ را تکه‌تکه کردم که مرورش بعدها ‏ساده‌تر باشد. یک‌لحظه یکی از برگه‌ها را ناخودآگاه برگرداندم و جا خوردم.‏

انگار کن موریانه‌ای تمام بندهای یک معاهده را خورده باشد به جزء کلمه‌ی مقدس آن معاهده را.‏

تکه کاغذ ‏A3‎‏ را هی نصف کرده بودم و نصف کرده بودم؛ تا آن جا که فقط 3 تا کلمه روی هر تکه جا شود. بعد توی ‏این نصف کردن‌ها آن کلمه‌ی مقدس نه از نیمه‌ی افقی پاره شده بود و نه از نیمه‌ی عمودی: «مادر» با تمام شکوهش با ‏فونت قرمزرنگ از تمام آن تا شدن‌ها و پاره شدن‌ها صحیح و سالم آمده بود بیرون!‏

کلمات پشت مادر چه کلمه‌هایی بودند؟ این‌ها: ‏Impatient-Fretful-Anxious‏.‏

این اتفاقات تصادفی بدجور آدم را می‌گیرند...‏