باز هم پراکنده ام

نوشتنی‌ها زیادند و خواندنی‌ها بیشتر. نمی‌دانم به کدام‌شان بپردازم. برای این وبلاگ گاه گداری چیزهای کوتاهی می‌بینم ‏ولی چون باید مقدمه بچینیم رها می‌کنم. خیلی چیزها هستند که کوتاه نوشتن‌شان به سرم می‌زند و رها می‌کنم. نباید ‏پراکنده کار کنم. وقت زیادی برای پراکندگی ندارم. یعنی وقت زیادی نمانده. به حد کافی پراکنده و افشان هستم. ‏

این فیلم پاستیل‌ها عجیب حکایت من است. حکایت همگان است. قشنگ آن تکه‌ی آخرش را دارم هزار نقطه پخش می‌کنم ‏و هیچ شکل و نقشی را رقم نمی‌زنم.‏

یادم باشد آن پرونده خسارت‌های بیمه‌های مهندسی را تکمیل کنم. 3-4 تا داستان دیگر هم مانده. مجموع‌شان کنم و ‏پرونده‌ی بیمه‌های مهندسی را ببندم.‏

یادم باشد از آدم‌های آن چند ماه روایت به دست بدهم. کنش‌ها، چه شد چه نشدها، حلقه‌های رفتاری این آدم‌ها مسلما باید ‏به کلمه‌ تبدیل شوند. وقتی به کلمه تبدیل شوند اشتباهاتم را می‌فهمم و برخوردهای بهینه را یاد می‌گیرم. ‏

از مجلاتی که تورق می‌کنم تکه‌های روایت‌کردنی زیاد است. ‏

کتاب‌های جالبی که چه‌قدر خوب می‌شد کسی به فارسی شیرین تبدیل‌شان می‌کرد. فارسی شیرین، نه فارسی الکن. نه فارسی ‏بدتر از زبان بیگانه. و چه‌قدر شیرین فارسی نوشتن سخت است... حداقل می‌توانم بگویم آرزویم است که کدام کتاب‌ها به ‏فارسی تبدیل شوند.‏

سیاست‌های موازی و کاربردهای‌شان.‏

معنای ‏scale up‏ در زندگی روزمره.‏

گران بودن کتاب‌ها و بی‌پولی.‏

زنان و دخترانی که مرض توی چشم فرو کردن دارند. این که بگویند دارند ارضای‌شان نمی‌کند، دوست دارند توی چشم ‏همه فرو کنند که دارند...‏

جر خوردگی طبقاتی.‏

تئوری پیمان‌ها و...‏

می‌خواهم مجموع‌تر باشم. حداقل تا چند ماه آینده کتاب‌دانم پر است. حسرت داستان نخواندن به دلم هست. ولی چاره‌ای ‏نیست. وقت کم است...‏