سپهرداد

Hurtling through the dark night

سپهرداد

Hurtling through the dark night

سپهرداد

دارم نگاه می‌کنم. و چیز‌ها در من می‌روید. در این روز ابری چه روشنم و چه تاریک. همه‌ی رودهای جهان و همه‌ی فاضلاب‌های جهان به من می‌ریزد. به من که با هیچ پر می‌شوم. خاک انباشته از حقیقت است. دیگر چشم‌های من جا ندارد... چشم‌های ما کوچک نیست. زیبایی و زشتی کرانه ندارند...
@
قبل‌ها زیر عنوان وبلاگ می‌نوشتم: «می‌نویسم، پس بیشتر هستم». روزگاری بود که بودن و بیشتر بودن را خیلی دوست می‌داشتم. ولی گذشت. حقیقت عظیم لاتفاوت بودن بودنم و نبودنم من را به ولایت هوا فرستاد. اینکه حالا باز هم دارم می‌نویسم دیگر نه برای بودن و نه برای بیشتر بودن بلکه فقط برای عادت است.
@
ما همانی می‌شویم که پی در پی تکرار می‌کنیم؛ بنابراین فضیلت فعل نیست عادت است.
@
پیاده روی را دوست دارم. آدم‌ها را دوست دارم. برای خودم قانون‌های الکی ساختن را دوست دارم و به طرز غم انگیزی معمولی هستم...
@
و مرد آنگاه آگاه شود که نبشتن گیرد و بداند که پهنای کار چیست.
@
جاده. مسافر. سربازِ پنج صبح. دانشجوی ترم صفری. دختری که چشم هایش نمی درخشد. اندوه. نفرت. عشق. از همین‌ها...
@@@
هیچ گونه ثباتی در موضوعات و سبک نوشته‌های این وبلاگ وجود ندارد.
@@@
ستون پایین:
پیوندهای روزانه، معمولا لینک سایر نوشته‌های من است در سایت‌ها و مطبوعات و خبرگزاری‌ها و...
کتاب‌بازی، آخرین کتاب‌هایی است که خوانده‌ام به همراه نمره و شرح کوچکی که در سایت گودریدز روی‌شان می‌نویسم.
پایین کتاب‌بازی، دوچرخه‌سواری‌های من است و آخرین مسیرهایی که رکاب زده‌ام و در نرم‌آفزار استراوا ثبت کرده‌ام.
بقیه‌ی ستون‌ها هم آرشیو سپهرداد است در این سالیانی که رفته بر باد.

ایمیل: peyman_hagh47@yahoo.com
کانال تلگرام: https://t.me/sepehrdad_channel

پیوندهای روزانه
طبقه بندی موضوعی
پیوندها
پربیننده ترین مطالب
  • ۹۴/۰۲/۳۰
    MPA
کلمات کلیدی

دوچرخه

زمینی که زن ها رویش راه می روند

جاده

با کتاب ها می رقصد

صحرا

مادر ایرانی ها

مهاجرت

مرگ در می‌زند

چرخه ها

مترو

مهاجران

تفکر سیستمی

افغانستان

لاهیجان

هویت ایرانی

دینامیک سیستم ها

عصر جمعه

ای نامه

بیمه

لاک پشت

دانشگا

شناسنامه

کرونا

پاندا

کتاب ها

دانشگاه شریف

دانشکده فنی

بهرام بیضایی

چرخه ی رذیلت

کیومیزو

بایگانی
محبوب ترین مطالب

Unknown

دوشنبه, ۶ آذر ۱۳۹۱، ۰۳:۵۰ ب.ظ

هی ارنستو، آدم در جوانی فکر می‌کند آدم‌های زیادی مانده‌اند که بتواند با آن‌ها مواجه شود. بتواند با آن‌ها دمخور شود و بتواند با آن‌ها حرف بزند و به حرف‌هایشان گوش کند. ولی هر چه قدر جلو‌تر می‌رود می‌بیند زندگی خلوت‌تر از آنی است که فکرش را می‌کند...

مرتبط: تلنگر

  • پیمان ..

ارنستو

نظرات (۵)

  • ۰۶ آذر ۹۱ ، ۲۲:۱۱
  • meghdad

    • bia farda berim biron man tehanam

    farda k che arz konam emroz
  • ۰۷ آذر ۹۱ ، ۰۶:۳۴
  • نا ره گذر
    • کپی های متعدد از چند الگوی ساده ناکامی و درد!
  • ۰۷ آذر ۹۱ ، ۰۷:۱۹
  • نیکا
    • اوهوم دقیقا... البته بازم خوش به حال ارنستو
  • ۱۰ آذر ۹۱ ، ۱۴:۵۲
  • نقطه
    • آدمیزاد تنها به دنیا می آید، تنها عاشق می شود و تنها می میرد.
  • ۰۱ آذر ۹۲ ، ۱۶:۳۲
  • کران
    • خیلی خوب بود .... تنهای تنهای تنها.
    ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم