دوست من جلال

فکر می­کنم یکی از آرزوهایی که تا ابد بر دلم بماند آرزوی یک پیاده­روی طولانی با جلال باشد. جلال آل­احمد. نمی­دانم فکرش کی و چطور افتاد توی کله­م. ولی بعضی وقت­ها خیلی به­ش فکر می­کنم. خیلی وقت­ها جلالی که آرزوی پیاده­روی با او را پیدا می­کنم سی – سی­وپنج ساله است. البته به عدد و از روی ظاهر پیرتر از مردی شصت­ساله. یعنی یک چیزی تو مایه­های پدربزرگم. به خاطر همین فکر می­کنم مناسب­ترین پیاده­رو برای پیاده­روی طولانی ما پیاده­روی خیابان ولی­عصر (از بالای میدان ولی­عصر به سمت میدان راه­آهن)است. برای این که هم سرپایینی است و هم طولانی و هم این­که آن قدر تویش موضوع برای گپ زدن پیدا می­شود که نگو. جلال موهایش خاکستری است ولی هیکلش از من چهارشانه­تر و پهلوانی­تر است. سیگار می­کشد. زیاد هم سیگار می­کشد. ولی به نظر من تنها کسی که توی دنیا بلد است سیگار بکشد جلال است. چون با شکوه خاصی سیگار می­کشد. چون سیگار نمی­کشد که سیگار کشیده باشد[سیگار برای سیگار]. مثل خیلی از جوجه­قرتی های دوروبرم با کشیدن سیگار فقط دود نمی­دهد بیرون. درونش آن قدر پر است درونش آن قدر متلاطم است که با هر پک سیگار دودی که بیرون می­دهد سرشار است از گرمای فعل و انفعالات درون ذهنی­اش. می­خواهم بگویم سیگار کشیدنش برای جلوگیری از سرریز شدن افکار جوشانش در دیگ ذهنش است و به خاطر همین تک است. اما این مهم نیست. مهم این است که او حرف خواهد زد و حرف خواهد زد و من فقط تعجب خواهم کرد و گه­گاه سوال. تنها چیزی که جلال بویی از آن نبرده محافظه­کاری است. ترس تو هیچ جایی از کله­ی بزرگش جای ندارد و این من را شیدای او می­کند. همین­طور تحلیل می­کند و موضع می­گیرد. از همه چیز حرف خواهد زد. از جامعه، از سیاست، فیلم، هنر، آدم­ها،احمدی­نژاد، اوباما،سیمون پرز و شارون،میرحسین و خاتمی و هاشمی. من از قدرت تحلیلش جا می­خورم و فقط گوش می­کنم. بعد از خوره بودن او جا می­خورم. او یک خوره­ی کتاب و فیلم است. وشروع می­کنیم به تعریف یا تف و لعنت کتاب ها و نویسنده ها و بازیگرها و وکارگردان­ها و فیلم ها. .. اما این­ها هم مهم نیستند...مهم آن جاهایی است که جلال شروع می­کند به چک و لگدی کردنم. حمله می­کند به من. شروع می­کند به یکی یکی گفتن ایرادها و بی­عرضگی­ها و بدبختی­هام. شروع می­کند به شلاق زدنم. با همان جمله­های شلاقی کتاب­هاش و من فقط می­خورم. کتک می­خورم و جیکم درنمی­آید...بعد از من می­گذرد و می­رسد به نسل من. نسل من را چک و لگدی می­کند. نسلی که باز هم چک و لگدهایش را من می­خورم...چون تنها همراه جلالم...و بعد می­رسد به کشور من به ایرانی ها و بعد به بشریت و بشریت را چک و لگدی می­کند و باز هم این تنها من هستم که تمام فحش و نفرین­های جلال به نوع بشریت را تنهایی می­خورم و...

و این جوری­هاست که فکر می­کنم یکی از آرزوهایی که تا ابد بر دلم بماند آرزوی یک پیاده­روی طولانی با جلال باشد.