خواب

دختره من را لو داده بود. دختری که شال سبز روی سرش انداخته بود و موهایش را مش کرده بود. داد زد: این احمدی نژادی نیست. توی چشم هام نگاه کرد و داد زد این احمدی نژادی نیست. جا نبود بنشینم. ایستگاه مترو شلوغ بود. ولی فقط من و او نتوانسته بودیم بنشینیم. همه نشسته بودند به غیر از ما دو تا. و ما کنار هم ایستاده بودیم که چشم تو چشم شدیم و او داد زد. چشمم ناخودآگاه رفت طرف وسط ایستگاه و دو پسر ریشو را دیدم که شروع کردند به دویدن. حسین و ایمان بودند. چاقه حسین بود. و مردنیه ایمان. دست حسین تفنگ بود. جفت شان پیرهن سفید پوشیده بودند با شلوار پارچه ای سیاه.دیدم که ان ها دویدند و من هم دویدم رفتم به سمت انتهای ایستگاه. اما ایستگاه خروجی نداشت. دویدم پریدم روی ریل های مترو. چیزیم نشد. یک نگاه به پشت انداختم. دیدم آن ها دارند سر می رسند. دویدم به سمت تونل تاریک مترو. وارد تاریکی شدم و بین ریل ها دویدم. یادم است آن لحظه خوشحال بودم که ریل ها تراورس ندارند و می دویدم. جلویم فقط تاریکی بود و من به طرزی جنون آسا می دویدم. صدای ایمان توی گوش هام پیچید که داد زد: بزنش. اما حسین داد زد:نه باید زندانیش کنیم. و من می دویدم و آن ها می دویدند. صدای نفس هایم را می شنیدم و بعد صدای پاهام به صدای گرومپ گرومپ تبدیل شده بود که صدای پچ پچ ایمان کنار گوشم آمد: کجا در می ری ملحد کافر؟!

و...

از خواب که پریدم دهانم از شدت خشکی عین کاغذ شده بود.