Unknown

 

 

حس می­کنم آن­قدر که باید تشنه نیستم... عطش ندارم... عطش چشیدن، دویدن، شتافتن، فرار کردن، رهاشدن... عطش لمس­کردن چیزهایی که در دوقدمی­ام هستند و عطش لمس­کردن چیزهایی که سالیان نوری زیادی از من فاصله دارند... عطش دانستن و اندوختن و عطش رفتن... حس می­کنم اصلن عطش ندارم...برای این چیزها له­له نمی­زنم تا تمام سلول­های وجودم بشوند تیری روان به سوی آن چیزها... انگاری سلول­های وجودم از بی­عطشی من به طرز غمناکی عاطل و باطل و بی­هدف شده­اند... و این بی­عطشی خیلی رنجم می­دهد،عذابم می­دهد...