برای حسام سلیمی و سه ی سلول

به سلامتی تمام مردهایی که پایشان پلاستیکی بود و بالا‌تر از سی جی ۱۲۵ سوار نمی شدند و عوضِ خیلی جاهای خوب‌تر و راحت تری که می‌توانستند بروند آمده بودند پای گچ و تخته سیاه و آن قدر از روحشان و جسم خسته‌شان خرج می‌کردند تا بشوند آدمِ نشانه دارِ زندگیِ نوجوانی ۱۵ساله ازین شهر و روزگارِ پرفریب...