سپهرداد

سپهرداد

سپهرداد

دارم نگاه می‌کنم. و چیز‌ها در من می‌روید. در این روز ابری چه روشنم و چه تاریک. همه‌ی رودهای جهان و همه‌ی فاضلاب‌های جهان به من می‌ریزد. به من که با هیچ پر می‌شوم. خاک انباشته از حقیقت است. دیگر چشم‌های من جا ندارد... چشم‌های ما کوچک نیست. زیبایی و زشتی کرانه ندارند...
@
قبل‌ها زیر عنوان وبلاگ می‌نوشتم: «می‌نویسم، پس بیشتر هستم». روزگاری بود که بودن و بیشتر بودن را خیلی دوست می‌داشتم. ولی گذشت. حقیقت عظیم لاتفاوت بودن بودنم و نبودنم من را به ولایت هوا فرستاد. اینکه حالا باز هم دارم می‌نویسم دیگر نه برای بودن و نه برای بیشتر بودن بلکه فقط برای عادت است.
@
ما همانی می‌شویم که پی در پی تکرار می‌کنیم؛ بنابراین فضیلت فعل نیست عادت است.
@
پیاده روی را دوست دارم. آدم‌ها را دوست دارم. برای خودم قانون‌های الکی ساختن را دوست دارم و به طرز غم انگیزی معمولی هستم...
@
و مرد آنگاه آگاه شود که نبشتن گیرد و بداند که پهنای کار چیست.
@
جاده. مسافر. سربازِ پنج صبح. دانشجوی ترم صفری. دختری که چشم هایش نمی درخشد. اندوه. نفرت. عشق. از همین‌ها...
@@@
هیچ گونه ثباتی در موضوعات و سبک نوشته‌های این وبلاگ وجود ندارد.
@@@
ایمیل: peyman_hagh47@yahoo.com
کانال تلگرام: https://t.me/sepehrdad_channel

پیوندهای روزانه
طبقه بندی موضوعی
بایگانی
پیوندها
کلمات کلیدی
زمینی که زن ها رویش راه می روند تفکر سیستمی عصر جمعه جاده چرخه ها دینامیک سیستم ها بیمه لاک پشت مترو کتاب ها دانشگاه شریف ای نامه دانشکده فنی با کتاب ها می رقصد دانشگا پراید باران اقتصاد چرخه ی رذیلت عباس کیارستمی راننده ی تاکسی تآتر استیون لویت آدم های سالی یک بار چرخه ی فضیلت صحرا قطار عصر تابستان آلن دو باتن سرخه حصار
پربیننده ترین مطالب
  • ۹۴/۰۲/۳۰
    MPA
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر

رفتم


دنیا دیدنی به ز دنیا خوردنی

ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم